Μήπως τελικά είμαστε αντικοινωνικοί;

Διαβάστε την επιστολή (καταγγελία – αγανάκτηση) ενός αναγνώστη μας που λάβαμε πρόσφατα με θέμα “Μήπως τελικά είμαστε αντικοινωνικοί;”

Για λόγους ιδιωτικότητας δεν δημοσιοποιούμε τα στοιχεία του.

Μήνυμα:
Αξιότιμε κ. καθηγητά,
Είμαι καταταλαιπωρημένος εκπ/πος με ΧΑΠ εδώ και χρόνια. Δεν υπήρξα ποτέ καπνιστής. Αγωνίζομαι επί ματαίω για να έχω επιτρεπτές συνθήκες εργασίας στο γραφείο και στο εν γένει περιβάλλον.
Ως προς τα νέα μέτρα, θα διατηρήσω κάποιες επιφυλάξεις διότι:

1. Κάποτε ζήτησα από συνταξιοδοτημένη διευθύντρια να μην καπνίζει και εκείνη με αναμμένο τσιγάρο μού είπε: «δεν είμαι πολίτης 2ης κατηγορίας, έχω δικαιώματα!». Εκ των υστέρων με συκοφάντησε ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΑ σε όλο τον περίγυρό της, αφού μάλιστα, συνδικαλιζόταν.

2. Από άλλη διευθύντρια, σε σχολείο που μετατέθηκα, ζήτησα να καταγραφεί στο πρακτικό το αίτημά μου, για εφαρμογή τού νόμου, τον οποίο προσκόμισα. Κάπνιζαν αρειμανίως 3 κυρίες και ένας γυμναστής (ήξερε από υγεία φαίνεται). Απάντησή της : «εγώ δεν καταγράφω τέτοια πράγματα στο πρακτικό τής συνεδρίασης ούτε στερώ δικαιώματα συναδέλφων ούτε εναντιώνομαι σ’ αυτούς». Το ντουμάνι συνεχίστηκε βέβαια…

3. Άλλη διευθύντρια: «εγώ, δεν κάνω καταγγελίες σε συναδέλφους, να κάνεις εσύ».

4. Απ’ αυτή τη γενικευμένη αισχρότητα γινόμουν μάρτυρας σε κοινόχρηστο σχολικό χώρο όπου φούμαραν δασκάλες-αναπληρώτριες-παράλληλες ιδιωτικής-βοηθητικές κ.λ.π.

Λυπάμαι, αλλά, νομίζω ότι το κακό συνεχίζεται στη λούφα. ΑΥΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΠΕΡΝΩ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΕ ΕΥΛΟΓΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΓΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΕ 2 ΧΡΟΝΙΑ. Δεν ξέρω τί γίνεται ΙΝΔΙΑ & ΤΟΥΡΚΙΑ. Κατάλαβα όμως, ότι μερικοί σέβονται μόνο αυτό που φοβούνται. Κρατώ πολλά σημειωμένα για να ξεμπροστιάζω το μορφωμένο δημοσιοϋπαλληλίκι με ευαισθησίες. Τώρα που, υπάρχει νόμος (και για να δούμε) μπορώ να πω, δεν αισθάνθηκα ποτέ, γνήσιο φιλικό και «ανθρώπινο» περίγυρο από κανέναν.

Σας ευχαριστώ!

Μοιραστείτε τις σκέψεις σας